Σύμβολο της γονιμότητας της φύσης αλλά και της εργατικότητας όσων μοχθούν καθημερινά, η μέλισσα... Σε αυτήν, και μάλιστα την Αρχαία μέλισσα, καταφεύγει η ποιήτρια Γιώγια Σιώκου στην τελευταία της, έβδομη, ομότιτλη ποιητική συλλογή, που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε δεύτερη έκδοση από τη σειρά "Λάλον ύδωρ" των εκδόσεων Τυπωθήτω του Γ. Δαρδανού, και μάλιστα σε δίγλωσση έκδοση (ελληνικά - αγγλικά), σε μετάφραση του γνωστού καθηγητή του ΑΠΘ και μεταφραστή του έργου του Καβάφη David Conolly, ενώ το εξώφυλλο κοσμεί πίνακας του Π. Ζουμπουλάκη.
Στα εξήντα ποιήματα που απαρτίζουν τη συλλογή, η ποιήτρια, σαν μέλισσα η ίδια, επισκέπτεται τους μύθους, τα μνημεία, τους σταθμούς της ιστορίας τους τόπους, τα πρόσωπα που αποτελούν το υλικό της καλλιτεχνικής της δημιουργίας, συνδυάζοντάς τα με την προσωπική της μυθολογία και τις δικές της κοινωνικές και περιβαλλοντικές ευαισθησίες, τις υπαρξιακές και αισθητικές της αναζητήσεις.
Τρία διακριτά μέρη συγκροτούν τη συλλογή Αρχαία μέλισσα, όπου θεματικά κυριαρχούν, στο μεν πρώτο, ζητήματα κοινωνικής ευαισθησίας και υπαρξιακής αναζήτησης, στο δεύτερο θέματα οικολογικής αγωνίας, ενώ στο τρίτο κυριαρχούν οι ποιητικές επισκέψεις σε συγκεκριμένους τόπους και μνημεία της Ελλάδας. Αν και θεματικά διακριτά, και τα τρία αυτά μέρη διακρίνονται από συνέχεια, μια διαρκή "ροή από παρόμοια θέματα, αφού τα ίδια μεράκια, οι ίδιοι καημοί, οι ίδιες ελπίδες και αναζητήσεις γεμίζουν τη σκέψη της", όπως σημειώνει ο φιλόλογος και λογοτέχνης Γιάννης Τζανής.
Έτσι, η ποίηση της Γ. Σιώκου διακρίνεται, και σε αυτήν τη συλλογή, από ένα σταθερό προσανατολισμό, με χαρακτηριστικά όπως η τάση της να αντλεί υλικό από αρχαία κείμενα, μύθους ή μνημεία, εντάσσοντάς τα στην προσωπική της μυθολογία: "Και ανατινάξαμε τους κοραλλιογενείς υφάλους / Σπάσαμε τα φωνήεντα / Και ερμηνεύσαμε τις ραψωδίες με σύμφωνα" ("Αυλίδα"). Η βία και ο πόλεμος, η αδικία, ο αυταρχισμός, η πείνα και η δυστυχία αποτελούν ένα επιπλέον θεματικό μοτίβο, ενώ σε αυτήν τη συλλογή η περιβαλλοντική αγωνία αναδεικνύεται σε κυρίαρχο στοιχείο της ποίησής της: " Ακόμα συλλογίζομαι τα δένδρα. / Σαρκώδης κορμός, κλώνοι τρυφεροί, / πολιούχο κάνιστρο με μέλι. / Συρματοπλεγμένοι πορτοκαλεώνες. / Συρματοπλεγμένη θάλασσα" ("Ελαιογραφία σε ξύλο").
Ο έρωτας, η αγάπη, η τρυφερότητα, η ανθρώπινη ζεστασιά είναι στοιχεία που δεν λείπουν, καθώς, όπως παρατηρεί ο Γ. Τζανής, η ποιήτρια σαν "μέλισσα αναζητάει περισσότερο τη συντροφικότητα, την απασχολεί περισσότερο ο άνθρωπος, ο άλλος και τα βάσανά του, ο κόσμος και οι ρωγμές του".
Η ποίηση της Γ. Σιώκου είναι και εδώ ολιγόστιχη, με στίχους μικρούς και κάποτε μονολεκτικούς, δίνοντας όλο το βάρος στη λέξη, που αντλείται απ' όλο το ιστορικό εύρος της ελληνικής, με λέξεις κάποτε σπάνιες και άτριφτες από την καθημερινή χρήση. Μολονότι η αφαιρετικότητα και η υπερρεαλιστική διάθεση εδώ υποχωρούν προς όφελος του συγκεκριμένου και της απλής έκφρασης, οι εικόνες της, το κύριο ποιητικό της υλικό, συνεχίζουν να είναι και εδώ ονειρικές, υπερβατικές, υπαινικτικές αλληγορικές: "Κι ο θερμαστής από τον ουρανό / ελέγχει τη στάθμη του νερού, / τη φλόγα, τον ελκυσμό της αρχαίας καμινάδας" ("Το ελαιουργείο").
Η Αυγή, 31/7/2011
