" Η ποίηση είναι δημόσια ανάληψη ευθύνης. Οι μεγάλοι μας ποιητές απευθύνθηκαν στο γένος, στην κοινωνία. Τα τελευταία χρόνια έχουμε μια στροφή στην ποιητική ιδιωτία. Αν και βγαίνουν αξιόλογες συλλογές, οι ποιητές ασχολούνται με θέματα μιας κλειστής κοινότητας, δεν μιλάνε για την κοινωνία, για τα προβλήματα του γένους. Γι' αυτό παλιότερα υπήρχε συζήτηση, υπήρχε αυτό που λέμε πνευματική ζωή" έλεγε χθες το μεσημέρι ο κριτικός θεάτρου, φιλόλογος και ποιητής Κώστας Γεωργουσόπουλος παρουσιάζοντας την ποιητική συλλογή "Αρχαία μέλισσα" της Γιώγιας Σιώκου, που κυκλοφορεί σε δίγλωσση έκδοση, ελληνικά και αγγλικά, σε μετάφραση Ντέιβιντ Κόνολι, στη σειρά "Λάλον ύδωρ" των εκδόσεων "Τυπωθήτω". Η "Αρχαία μέλισσα" έδωσε μιας πρώτης τάξεως αφορμή τόσο στον Κώστα Γεωργουσόπουλο όσο και στους παρακαθήμενούς του φιλολόγους και πανεπιστημιακούς Μιχάλη Μερακλή και Χρίστο Αλεξίου και τον εκδότη Γιώργο Δαρδανό να τοποθετηθούν γύρω από την ποίηση της σήμερον εντάσσοντας τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή στη χωρία της δημιουργίας που συμπλέει με την κοινωνία, την εποχή και κυρίως τα πάθη του ανθρώπου. " Είμαι εδώ γιατί η ποίηση της Γιώγιας Σιώκου δεν ασχολείται με τα ιδιωτικά της, θέλει να μάθει τον διπλανό της, αποκωδικοποιεί και προσεγγίζει τη φύση και δεν αφήνει τον αναγνώστη απ' έξω. Γι' αυτό πουλάει το βιβλίο της, επικοινωνεί" διευκρίνησε ο Κ. Γεωργουσόπουλος. Για τον Μιχάλη Μερακλή η Γιώγια Σιώκου " διαθέτει τα στοιχεία εκείνα που κάνουν αξιόλογο έναν ποιητή", διότι " έχει αποδεχτεί ως προορισμό του ποιητή τον άνθρωπο, έχει συνειδητοποιήσει ότι μιλώντας για τον άνθρωπο μιλάς για κοινολεκτούμενα, για τα κοινά πάθη και προβλήματα και επιπλέον δεν έχει πέσει στην παγίδα του σκοτεινού στίχου και της ασάφειας καθώς διαθέτει γλώσσα δική της, αναγνωρίσιμη, τίμια όμως κατεργασμένη και με τον άνθρωπο ως κύριο στόχο". Ο Χρίστος Αλεξίου επικεντρώθηκε στη "λιτότητα, την περιεκτικότητα και την εντελώς προσωπική αφήγηση" της Γ. Σιώκου, η οποία εμπνέεται από " το φως, το τοπίο, την ιστορία του τοπίου και τον άνθρωπο" σε έναν αξιόλογο συνδυασμό " του ανθρώπου και του γεγονότος που συμβαίνει". Για τον Χ. Αλεξίου στην "Αρχαία μέλισσα" " αναδύεται διαρκώς μέσα από το εγώ το εμείς". Όλοι οι ομιλητές συμφώνησαν ότι η ποίηση της Γ. Σιώκου διαπνέεται από "πνευματικότητα και συναίσθημα". Η αβάσταχτη μοναξιά στις πολιτείες, η ιστορία και ο πολιτισμός μας, τα μεγάλα οικολογικά δεινά, είναι τα υλικά από τα οποία άντλησε την έμπνευσή της η ποιήτρια. Άλλωστε, όπως αυτοπροσδιορίστηκε η ίδια, " η ζωή μου είναι μια ιστορία μ' έναστρους πρίνους, κρητικά φαράγγια με αηδόνια, χιονισμένα οροπέδια, ερειπωμένα νεώρια και φορτέτσες, συνυφασμένη με τη μεταξένια μοναξιά της πολιτείας, ανάμεσα σε σεληνιακούς κρατήρες ανασφάλειας και ατσάλινες σφίγγες καθώς το μέλλον ολοένα εξαϋλώνεται". Π.Κρ., 30/09/2011 |
