Καλοκαιριάτικο απομεσήμερο και στην αχλύ των ελαιώνων βάδιζα κάτω από τον πυρωμένο ήλιο με προορισμό το Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Στο Συμπόσιο Ποίησης 1995 παρουσιαζόταν, από τον καθηγητή Μιχάλη Μερακλή, το πρώτο μου βιβλίο. Μόλις είχε εκδοθεί Ο εμπαιγμός των ειδώλων, μαζί με τα 70 συλλεκτικά βιβλία, και είχε ήδη προηγηθεί η πρώτη παρουσίασή του στο Γαλλικό Ινστιτούτο από τον διεθνολόγο Παναγιώτη Καραφωτιά, συγγραφέα και ποιητή, τότε διευθυντή του ΟΗΕ στην Ελλάδα, και τον χαράκτη Γιάννη Γουρζή, τον καλό μου συνάδελφό στην Τράπεζα της Ελλάδος, που το είχε κοσμήσει με τις ξυλογραφίες του. Μ' ένα σακ βουαγιάζ στον ώμο, βάδιζα μεγάλες αποστάσεις, από την εθνική οδό, όπου με άφησε το λεωφορείο, μέχρι το Πανεπιστήμιο. Θυμάμαι τον εαυτό μου ν' αναρωτιέται προς τι τόσες θυσίες, τόση ταλαιπωρία, τόσος πόνος. Απελπισμένη, κλαίγοντας, βάδιζα ολοένα, ολομόναχη, δίχως να γνωρίζω τι ήταν αυτό που μ' έσπρωχνε σ' αυτό το σκοπό, έχοντας στη σκέψη μου τα δυο αγαπημένα μου παιδιά που είχα αφήσει πίσω να τα φροντίζει ο πολυάσχολος σύζυγός μου, ενώ εγώ, η μάνα, τα είχα εγκαταλείψει. Αβάσταχτη ερημιά.
Έκλαιγα, έκλαιγα, μέχρι που έφτασα στα πρώτα σκαλοπάτια του Πανεπιστημίου. Σκούπισα τα δάκρυα και με αποφασιστικό βήμα τ' ανέβηκα και βρέθηκα στο αμφιθέατρο. Κι εκεί ένιωσα ότι κάτι εξαιρετικά σημαντικό είναι για μένα προδιαγεγραμμένο. Τώρα τα πόδια μου έτρεμαν. Σέρνοντας τα βήματά μου πήγα και κάθισα σε μία από τις τελευταίες σειρές. Ένα ρίγος διαπερνούσε όλο μου το κορμί και ιδρώτας αυλάκωνε το πρόσωπό μου...
Όταν το Συμπόσιο τελείωσε, είχα πια συνέλθει και ήμουν εντελώς καλά. Ο Μιχάλης Μερακλής είχε διαβάσει την εισήγησή του για το βιβλίο μου και μαζί πολλά ποιήματά μου. Στη σκέψη μου ήρθαν οι απαγγελίες της Τζένης και του Λυκούργου Καλλέργη από εκείνη την πρώτη παρουσίαση στο Γαλλικό Ινστιτούτο, που είχε αναπάντεχα εξαιρετική επιτυχία. Είχα βιώσει δύο αξέχαστες εμπειρίες και τώρα επέστρεφα στην Αθήνα, ήρεμη κι ευτυχισμένη.
...στο τέλος του ίδιου καλοκαιριού, μου τηλεφώνησε ο εκδότης μου για να μου πει πως είχε φθάσει για μένα ένα γράμμα από την Νέα Υόρκη. Πήγα τρέχοντας, την ίδια μέρα, να το παραλάβω και κρατώντας το κλειστό στα χέρια μου, ερμήνευσα όλη τη ζωή μου δίχως να γνωρίζω τι γράφει. Το γράμμα ήταν από τον
Αντώνη Δεκαβάλλε, επίσημο προσκεκλημένο του Συμποσίου, και διαβάζοντάς το συγκινήθηκα τόσο πολύ, που δεν το αποχωριζόμουν ούτε λεπτό, ακόμα και όταν κοιμόμουν. Από τότε, με τον σημαντικό ποιητή, και διακεκριμένο άνθρωπο των γραμμάτων, ξεκινήσαμε να αλληλογραφούμε, μέχρι που χάθηκε. Μου δώρισε τον πρόλογο στο δεύτερο βιβλίο μου, την Αναπαράσταση του Ανέφικτου, ένα βιβλίο αφιερωμένο στον Γιάννη Ρίτσο*, τον γίγαντα της λογοτεχνίας, που με έπεισε να ασχοληθώ σοβαρά με την ποίηση. Σαν ένδειξη απέραντης ευγνωμοσύνης προς τον Αντώνη Δεκαβάλλε, του αφιέρωσα το τέταρτο βιβλίο μου Σφυρήλατο μετάξι. Ο πρόλογός του είχε γίνει η αιτία να εκδοθεί η Αναπαράσταση του ανέφικτου, όπως μου εξομολογήθηκε ο τότε υπεύθυνος, για τους νέους συγγραφείς, συνεργάτης του εκδοτικού οίκου.
Τον Αντώνη Δεκαβάλλε δεν τον γνώρισα ποτέ από κοντά. Όμως με την αλληλογραφία τόσων ετών, είχα την τύχη να γνωρίσω έναν εξαιρετικά σημαντικό Άνθρωπο που τώρα φέγγει, πάμφωτος, στα βάθη των μεγάλων οριζόντων.
Γιώγια Σιώκου
